اشعار

از ما زمیـنـیان به شما آسـمان سـلام            مـولای دلشکـسـته امـام زمـان سلام

این روزها هزار و دو چندان شکسته‌ای            حالا کجـای روضۀ بـابـا نشـسـته‌ای

چنانکه درد ز مرهـم جـدا نخواهد شد            غـم از نگـاه تو یکـدم جدا نخواهد شد

محرم و صفر و فاطمیه، نه هر روز            دل تو لحظه‌ای از غم جدا نخواهد شد

دسـتـی بـگـشـائـیـد به امـداد گـداتـان            رحـمی بنـمائید به این بی‌سر و پاتان

اشکی بفـشانید بر این مُـردۀ احساس            تا زنـده شـود از اثر فـیـض دعـاتـان

مـاه صـفـر گـذشت بـیا تا سـفـر کـنـیم            بـاید از این دو مـاه دوبـاره گـذر کـنیم

آقـا بـیـا کـه دیـدۀ حـسـرت کـشـیـده را            با اشک دوری از تو و این ماه تر کنیم

خـستـۀ خـسته‌ام ای یار چه باید بکنم            رفتـم از یاد تو انگـار! چه باید بکنم

این دوماه از کف من رفت و‌ نکردم کاری            وای از غـفـلت بسـیار! چه باید بکنم

نشاط عید هم از دوریت غم انگیز است           بیا که گـر تو نـبـاشی بهار پـائـیز است

چگونه خـنـده کند آنکه در فـراق رخت           همیشه کاسۀ چشمش ز اشک لبریز است

دلگیرم از خودم که دلم گیر یار نیست            اصـلاً بـرای آمـدنـش بـی‌قـرار نیست

گـیرم رسیـد روز وصالش چه فایده؟!            وقتی که دل، به شوق وصالش دچار نیست

هر لحظه در سکوت غمت داد می‌زند            بغـضی که از فـراق تو فـریاد می‌زند

اینکه تو نیستی و به ما طعنه می‌زنند            بــر آتـش نــبــودن تــو بــاد مـی‌زنــد

گل، فزون است، ولی آن گل، بی‌خار کجاست؟            خیمه بسیار بوَد، خیمۀ دلدار کجاست؟

دل آوارۀ من، خانه به دوشِ یار است            ای حرم با من دلخسته بگو، یار کجاست؟

ای یـوسف گمگـشته کجای عرفاتی            در خـیمه خود گرم دعـای عرفاتی
تو قـبـلـۀ دلها، تو صفـای عـرفـاتی            تو مرکـز احـسان خـدای عـرفـاتـی

درد دل مـا بی‌تـو فـراوان شـده آقـا            دل‌هـا همه امـروز پـریشان شده آقا

بَـد مـی‌گـذرد زنـدگـی مــردم دنـیـا            بی‌تـو هـمۀ سال، زمسـتان شده آقـا

ای جـذبۀ ذی‌الحجّـه و شـور رمضانم            در شادی شعبان تو غرق است جهانم

تـقـدیـرِ مـرا نــور نـگـاه تـو رقــم زد            بایـد که شب چـشـم تو را قـدر بـدانـم

آرامـش حـقـیـقـی چـشم انـتـظـارها            صبـری بـده به سیـنۀ ما بی‌قـرارها

این امتحان ماست كه با سختی فراق            سنـجـیـده می‌شـوند تـمـام عـیـارهـا

الا که دست خدایت در آستـین باشد            بـیا که مانده به در دیـدۀ زمین باشد

گـنـاه می‌کـنم اما به خود نـمی‌گـویم            شرار قهر تو شاید که در کمین باشد

ای یوسف غریب به کنعـان نیامدی            تـنـهـاتـرین مـسافـر دوران نیـامدی

گـویـند بوی پیـرهنت می رسد ولی            ما مانـده ایم و وعـدۀ خوبان نیامدی

ای امیـر عـرفـه دست مـن و دامـانـت            جان به قربان تو و گردش آن چشمانت

ای امیر عـرفـه ذكـر لـبـت را قـربـان            حال پر سوز و غم نیمه شبت را قربان

شبی میـان همین روضـه‌ها قبولم کن            بـه حُـرمـت غـم آل عـبـا قـبـولـم کـن

درون سینۀ من حُبّ مرتضی جاریست            به حق فـاطـمه و مـرتضی قـبولم کن

ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﻢ ﻏـﺎﻟﺒﺎ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺩﺭﻣـﺎﻥ می‌شود           ﺑﺎ ﮐﺮﯾﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﺁﺳﺎﻥ می‌شود

ﭘﻠﮏ ﺑﺮ ﻫﻢ می‌ﺯﻧﯽ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺷﺐ می‌کنی           ﭼﺸﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ می‌شود

هی داد می زنیـم که از تو نـشانه نیست           یک روز میرسی تو و جای بهانه نیست

یا عرض حاجت است، و یا که شکایت است           آقا ببخش اگـر غـزلـم عـاشـقـانـه نیست

عـيـد جـديـدی آمـد و آغـاز سـالـي‌سـت           آقای من! اين بار هم جای تو خالي‌ست

وقتی که لب مي‌خندد و دل غرق آه است           يعنی که بی تو عـيـدهای ما خـيـالي‌ست